Ewangelia Egipcjan jest jednym z pism biblioteki gnostyckich tekstów spisanych w języku koptyjskim, odkrytej w 1945 r. niedaleko miejscowości Nag Hammadi w  Egipcie. Utwór ten występuje tu w dwóch wersjach[1]. Pierwsza, lepiej zachowana, znajduje się w kodeksie nr III, druga w kodeksie IV. Oba teksty, choć generalnie podobne, w niektórych miejscach wykazują różnice. Uznaje się, że są one koptyjskimi tłumaczeniami greckich oryginałów. Nie jest wszakże jasne, czy oryginał był jeden, a różnice powstały w wyniku tłumaczenia, czy też występowały dwa różne greckie utwory

W 1991 r. odkryto nieznaną do tej pory „ewangelię”. Co bardzo interesujące odkrycia tego dokonano w zbiorach Berlińskiego Muzeum Egiptologicznego.  W trakcie prac inwentarzowych w 1991 r.  natrafiono na wczesnochrześcijański tekst spisany w języku koptyjskim. Dokument ten posiadał numer inwentarzowy 22220 i opatrzony był notką sporządzoną w 1967 roku, informującą, iż są to fragmenty pergaminowych kart z VI wieku zawierające apokryf Nowego Testamentu, prawdopodobnie wypowiedzi Jezusa

Druga Księga Jeu jest częścią większego zbioru koptyjskich tekstów papirusowych.
Zbiór ten funkcjonuje pod nazwą Codex Brucianus, od nazwiska swojego odkrywcy Jamesa
Bruce`a, szkockiego podró nika.              W 1769 r. w Egipcie zakupił on kodeks zawierający
nieznane do tej pory gnostyckie utwory. Pierwsza informacja na ten temat miała miejsce w
1778 r., kiedy to w Hamburgu ukazał się artykuł C. G. Woide o „egipskiej wersji Biblii”.

Fragment ten jest opisem eschatologicznej wędrówki duszy1 do „Królestwa Światłości”
(Druga Księga Jeu, 126,18; 137,4). Jest to jeden z centralnych motywów gnostycyzmu. Po
śmierci gnostyka, jego prawdziwa natura, tj. wrzucona w materię iskra bo a (tu: dusza), opuszcza
ciało i podejmuje wędrówkę przez kolejne sfery kosmosu, by dołączyć do boskości. Sam motyw
wędrówki nie jest oczywiście niczym nowym. Ma on miejsce równie w innych systemach
religijnych2. W gnostycyzmie droga ta przebiega jednak w sposób szczególny.