Fragment ten jest opisem eschatologicznej wędrówki duszy1 do „Królestwa Światłości”
(Druga Księga Jeu, 126,18; 137,4). Jest to jeden z centralnych motywów gnostycyzmu. Po
śmierci gnostyka, jego prawdziwa natura, tj. wrzucona w materię iskra bo a (tu: dusza), opuszcza
ciało i podejmuje wędrówkę przez kolejne sfery kosmosu, by dołączyć do boskości. Sam motyw
wędrówki nie jest oczywiście niczym nowym. Ma on miejsce równie w innych systemach
religijnych2. W gnostycyzmie droga ta przebiega jednak w sposób szczególny.